Mensen vragen me wel eens of we niet gek worden van nu (nu al drie jaar) klussen. Als één van ons een stofallergie had gehad, waarschijnlijk wel, maar eigenlijk genieten we ervan. Sterker nog, als ‘t gepaard gaat met wat ellende hebben we het helemaal naar onze zin! Achteraf dan hè, als alles goed en wel is afgerond.
Uiteraard bedoel ik niet het gevaarlijke soort ellende zoals toen een vriend van ons de kettingzaag per ongeluk in zijn eigen been zette, terwijl hij ons meehielp. De vriend kwam er gelukkig met de schrik en een litteken goed van af. Ook niet de ellende zoals toen mijn man al staande op een steiger een de tak die ‘t huis raakte af ging knippen en er geheel onverwacht een andere zwaardere tak zijn kant op kwam. Op een millimeter na miste het zijn oog, maar het haalde wel zijn gezicht open. Nee, gevaarlijke ellende, daar hou ik natuurlijk niet van.
Meer de ellende zoals in het vroege voorjaar toen ik na de reparatie van het vijverzeil 1000 vijverplanten dezelfde dag moest planten, omdat ze anders dood zouden gaan. Dat was al een karwei an sich, maar wel te doen in kniehoog water. Helaas had mijn man die memo niet gekregen en in zijn enthousiasme liet hij de kraan ‘s nachts aan, zodat de vijver lekker snel weer vol was. Met het gevolg dat ik al duikend de planten in ijs- en ijskoud water moest planten. Zelfs met mijn surfpak aan was ik helemaal verkleumd. Toen ik ‘s avonds uit ‘t water kwam (probeer maar eens onder te komen met een surfpak aan) ben ik voor de haard gekropen om weer een beetje gevoel in mijn ledematen te krijgen.
Of toen bleek dat we bij een kleine dakreparatie aan de loods toch ook alle muren moesten vernieuwen omdat de dakisolatie ooit verkeerd was geplaatst. De plastic isolatie was overal gevuld met water, wat er- voor zorgde dat alles langzaam wegrotte. Met een steiger moesten we deze zien te verwijderen uit de nok en de muren. Dit op een hoogte van acht meter. Vanwege dwarsbalken konden we de stijger niet over de hele lengte van de loods rollen, maar moesten we hem tien keer op- en afbouwen. Niet alleen kreeg mijn man last van een soort zeeziekte door het wiebelen op grote hoogte, tot overmaat van ramp kreeg hij ook keerde inhoud van de gevulde zakken met jarenlang rottende drap.
Of toen het 50 kilo wegende deksel van de septictank compleet in de derrie verdween toen we het riool lieten aanleggen. Of toen de voegers met de Noorderzon vertrokken toen het huis voor 1/4e was gevoegd…
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar de clue is dat juist deze ellende ervoor zorgt dat we de klussen niet vergeten. Bijna ieder onderdeel in ons huis en in de tuin heeft wel een verhaal. Dat maakt ons huis nog meer eigen en zorgt bovendien voor goede kampvuurverhalen!
Leuk als je een reactie, verzoek of vraag achterlaat!